Μιλώντας ο κ. Παπανδρέου από το βήμα της Βουλής, αναρωτηθήκαμε αν ο άνθρωπος αυτός κυβέρνησε πράγματι τη χώρα για δύο χρόνια ή αν έλειπε επί σειρά ετών και προσγειώθηκε μόλις χτες στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Όταν ακούσαμε και τον κ. Σαμαρά, σηκώσαμε τα χέρια ψηλά. Εμείς νομίζαμε ότι ο Αντώνης ήταν ορκισμένος εχθρός του μνημονίου...
Να μην αρχίσουμε να μιλάμε για τις παραιτήσεις των βουλευτών. Για το αντάρτικο της Λούκα. Για την αντιστασιακή Βάσω. Για τον Μέγιστο Χάρη. Κι όλο τον υπόλοιπο θίασο. Αν κάποιοι αναρωτιούνται ποιος είναι ο λόγος που το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις να έχει διασπάσει καθοδικά το 10% και να φλερτάρει επικίνδυνα με την ζώνη του 5%, την απάντηση την έχει μπροστά του. Ο κόσμος έχει κουραστεί από το μεγάλο τους θράσος. Πολύ απλά, δεν γουστάρει άλλο...
Η πολιτική του Αντώνη, από την άλλη, θυμίζει έντονα τους ελιγμούς ενός αριστερίστικου κόμματος που προσπαθούσε την δεκαετία του ΄80 να κερδίσει την μάχη του αμφιθεάτρου. Το πρόβλημα είναι ότι έμειναν στο αμφιθέατρο, ξεχνώντας ότι ο πραγματικός κόσμος είναι απείρως μεγαλύτερος. Ο κ. Σαμαράς μεταμορφώθηκε μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα από φανατικός πολέμιος του μνημονίου σε ιππότη της Μέρκελ. Δεν είναι κακό αυτό. Το κακό είναι ότι νομιμοποίησε με την στάση του τα δύο τελευταία χρόνια τις ακραίες αντιευρωπαϊκές εκδηλώσεις.
Που το βρήκαν τόσο θράσος;
Το πρόβλημα δεν είναι ότι τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα έχουν χρεοκοπήσει. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχει αναδειχτεί ακόμη μία εναλλακτική πολιτική λύση. Δεν έχει βρεθεί ακόμη ένας ηγέτης για να αποφασίσει να οδηγήσει την χώρα και τον λαό της μακριά από την κρίση. Κι όσο δεν αναδεικνύεται η διάδοχη πολιτική κατάσταση, τόσο ενισχύονται τα άκρα. Προς αριστερά και προς δεξιά. Μία ματιά στα ποσοστά της Χρυσής Αυγής μπορεί να πείσουν και τον πλέον δύσπιστο...
Θανάσης Μαυρίδης
