Ο Φόβος των Ευρωπαίων, του Τσίπρα και του Ελληνικού λάού.

Μια ανάλυση για τους μη εμφανείς λόγους που έχει φθάσει σε αυτό το σημείο η Ευρώπη η Ελλάδα και ο κόσμος μας γενικότερα.... 

Όπως αναφέρει η βικιπαίδεια ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής. Είναι ένας μηχανισμός προστατευτικού χαρακτήρα, μια φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού χωρίς να απαιτείται συνειδητή σκέψη. 

Στην περίπτωση της συναισθηματικής κατάστασης του φόβου έχουμε να κάνουμε σχεδόν πάντα με μελλοντικά γεγονότα, με καταστάσεις ή συμπεριφορές τις οποίες μπορούμε να διαφύγουμε ή να αποφύγουμε. Ο φόβος θα μπορούσε επίσης να είναι μια στιγμιαία αντίδραση σε κάτι που συμβαίνει στο παρόν.

Στη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας (11-07-2015) μια εβδομάδα μετά το δημοψήφισμα της 5-07-2015 και το μεγάλο ΟΧΙ του Ελληνικού λαού η διαπραγμάτευση του Έλληνα πρωθυπουργού οδήγησε στην πρόταση απο την Ελληνική πλευρά προς τους θεσμούς, ενός τρίτου μεγάλου μνημονίου. 

Γιατί όμως φτάσαμε εκει; 

Γιατι δε χειριζόμαστε τις τρέχουσες καταστάσεις με τη λογική αλλά με τη φοβία. Την εξέλιξη εκέινη του φόβου. 

Η φοβία είναι ένας επίμονος και παράλογος φόβος κάποιου συγκεκριμένου αντικειμένου ή κατάστασης, που έχει ως αποτέλεσμα την επιθυμία αποφυγής αυτού αντικειμένου που στην πραγματικότητα δεν αποτελεί σπουδαία πηγή κινδύνου.

Όταν η Αμερική μέσω του υπουργού της οικονομικών κ. Λιου, η Ρωσσία μέσω του κ. Πούτιν, η Κίνα το ΔΝΤ και όλες οι Ευρωπαικές χώρες παραδέχονται ότι δε γίνεται να προχωρήσει η Ελλάδα με υφεσιακά μέτρα χωρίς μεγάλη απομείωση του χρέους, την ίδια στιγμή αποφασίζουν ή προτείνουν να εφαρμοστεί το αντίθετο! 

Την ίδια στιγμή στο εσωτερικό της χώρας ο Πρωθυπουργός προσπαθώντας να ξεπεράσει της ανθρώπινές του αντοχές και τις προσωπικές του φοβίες καλέιται να βάλει πάνω απο όλα τη λογική και να παρακάμψει τις σειρήνες της αποτυχίας. Αλλά ακόμα και αυτός παραδίδεται στις ανθρώπινες φοβίες του. Για το άγνωστο. 

Είναι πραγματικά απορίας άξιο ότι ο Ελληνικός αυτός λαός μπόρεσε μεσα απο τέτοιες συνθήκες εκφοβισμού σε κατάσταση οικονομικού αποκλεισμού με κλειστές τις τράπεζες και αποφάσισε χωρίς φόβο. Προσπαθώντας να κρατήσει την ελπίδα. Αλλά και αυτός για μια μέρα. Για μια νύχτα. Μιας και την επόμενη όλοι τους δε ήθελαν να σκεφτούν την επόμενη μέρα εκτός ΕΕ και ευρω. Αλλά για αυτη την άγνοια του Ελληνικού λαού ευθύνονται κυρίως οι πολιτικοί του. Γιατί ποτέ δε θέλησαν να εξηγήσουν την πραγματική αλήθεια. Εκείνοι βέβαια όχι απο φόβο αλλά απο την ανάγκη τους για το προσωπικό τους κέρδος. 

Ο φόβος έκανε όλους αυτους να μη μπορούν να κάνουν το επόμενο βήμα....

Ή μήπως το έκαναν έστω και εργα; 

Μήπως ο Ελληνικός λαός έκανε το πρώτο βήμα ενάντια στους δικούς του φόβους;

Θα δείξει το μελλον . 

Αλλά μέχρι τότε η ΕΕ θα δίνει και άλλα χρηματα όχι για μια λύση στο Ελληνικό πρόβλημα άλλα για συντήρηση του φόβου κυρίως όμως λόγο της αδυναμίας της ΕΕ για τη σχεδίαση μιας λύσης εκτός ευρω για χώρες που δε μπορούν να ακολουθήσουν την Ευρωπαική πορεία. 

Στα Ελληνικά σχολεία τα λένε τμήματα ένταξης. 

Σε ένα τέτοιο τμήμα πρεπει να μπει η Ελλάδα. Εως ότου η ίδια αποφασίσει μόνη της αν μπορεί να ενταχθεί στην μεγάλη τάξη της Ευρώπης ή θα ακολουθήσει  μια δική της πορεία. Με τη βοήθεια των Ευρωπαίων αλλά και την ανοχή τους στο διαφορετικό. Δε μας αρμόζει ούτε εμεις να τους παρακαλάμε και να τους πιέζουμε να μεινουμε κάπου που κατακρίνουμε συνεχώς αλλά ούτε και να μας παρακαλάνε και να μας πιέζουνε να μείνουμε όταν λένε τα χειρότερα για τον ελληνικό λαό. 

Χωρίς φόβο λοιπον. Και χωρίς μίσος. Γιατί απλά μπορεί να μη ταιριάζουμε τελικά! 

Με μια ισχυρή απόφαση όλων για δουλειά έναντι στη δουλεία τους. 

10-07-2015 Βαρουφάκης : "Η Γερμανία έχει συμφέρον να μας συντρίψει". Άρθρο του στη Guardian

«Η αναδιάρθρωση του χρέους ήταν ο στόχος μας: δεν γνωρίζαμε όταν ξεκινήσαμε την διαπραγμάτευση ότι το Grexit μπορεί να είναι ο στόχος των ηγετών της ευρωζώνης» γράφει σε άρθρο του στον Guardian, ο Γιάνης Βαρουφάκης.

Η Ελλάδα κυριαρχεί στην επικαιρότητα επί πέντε χρόνια για ένα λόγο, γράφει ο πρώην υπουργός Οικονομικών: «την επίμονη άρνηση των πιστωτών μας να προσφέρουν ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους. Γιατί, κατά κάθε κοινής λογικής, κατά της ετυμηγορίας του ΔΝΤ και κατά της καθημερινής των τραπεζιτών όταν αντιμετωπίζουν οφειλέτες σε δυσκολία, ανθίστανται στην αναδιάρθρωση; Η απάντηση δεν μπορεί να βρεθεί στην οικονομική επιστήμη, διότι κατοικεί βαθιά στον λαβύρινθο της ευρωπαϊκής πολιτικής».

Και εξηγεί:

«Το 2010 το ελληνικό κράτος έγινε αφερέγγυο. Δυο ήταν οι επιλογές για να συνεχιστεί η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη: η λογική επιλογή, την οποία οποιοσδήποτε έντιμος τραπεζίτης θα συνιστούσε -αναδιάρθρωση του χρέους και μεταρρύθμιση της οικονομίας- και την τοξική επιλογή -τη χορήγηση νέων δανείων σε μια χεοκοπημένη οντότητα, παριστάνοντας ότι έτσι θα παραμείνει αξιόχρεη.

»Η επίσημη Ευρώπη διάλεξε τη δεύτερη επιλογή, βάζοντας τη διάσωση των εκτεθειμένων -στο ελληνικό χρέος- γαλλικών και γερμανικών τραπεζών πάνω από την κοινωνικό-οικονομική βιωσιμότητα της Ελλάδας. 

»Μια αναδιάρθρωση του χρέους θα σήμαινε απώλειες για τους τραπεζίτες. Θέλοντας να αποφύγουν να ομολογήσουν στα κοινοβούλιά τους ότι οι φορολογούμενοι θα πρέπει να πληρώσουν πάλι για τις τράπεζες με νέα μη βιώσιμα δάνεια, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι παρουσίασαν την αφερεγγυότητα του ελληνικού κράτους ως πρόβλημα ρευστότητας και δικαιολόγησαν τη "διάσωση" ως μια περίπτωση "αλληλεγγύης" προς τους Έλληνες.

»Για να πλαισιώσουν την κυνική μεταφορά των ανεπανόρθωτων ζημιών των ιδιωτών στις πλάτες των φορολογούμενων ως μια άσκηση "σκληρής αγάπης", επιβλήθηκε λιτότητα-ρεκόρ στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα το εθνικό εισόδημα της οποίας (από το οποίο έπρεπε να ξεπληρωθούν παλαιά και νέα δάνεια) συρρικνώθηκε περισσότερο από ένα τέταρτο. Αρκούν οι μαθηματικές ικανότητες ενός 8χρονου για να καταλάβει κανείς ότι αυτή η διαδικασία δεν θα τελείωνε καλά. 

»Όταν η άθλια επιχείρηση ολοκληρώθηκε, η Ευρώπη είχε αυτομάτως άλλο έναν λόγο να αρνηθεί την αναδιάρθρωση του χρέους: θα έπληττε τις τσέπες των Ευρωπαίων πολιτών! Και έτσι, χορηγούνταν αυξημένες δόσεις λιτότητας, ενώ το χρέος μεγάλωνε, αναγκάζοντας τους δανειστές να χορηγούν κι άλλα δάνεια, με αντάλλαγμα ακόμη περισσότερη λιτότητα.  

»Η κυβέρνησή μας εκλέχθηκε με εντολή να τελειώσει αυτό τον καταδικασμένο φαύλο κύκλο. Να ζητήσει αναδιάρθρωση του χρέους και τερματισμό της λιτότητας. Οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν στο πολυδιαφημισμένο αδιέξοδο για έναν απλό λόγο: οι πιστωτές μας συνέχισαν να αποκλείουν οποιαδήποτε απτή αναδιάρθρωση, επιμένοντας ταυτόχρονα το αδύνατο να εξοφληθεί χρέος μας, να πληρωθεί "παραμετρικά" από τους πλέον αδύναμους των Ελλήνων, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. 

»Την πρώτη μου εβδομάδα ως υπουργός Οικονομικών δέχθηκα την επίσκεψη του Γερούν Ντάισελμπλουμ, του προέδρου του Eurogroup, που μου έθεσε μια άκαμπτη επιλογή: δεχθείτε τη "λογική" του προγράμματος και αφήστε τα αιτήματα για αναδιάρθρωση του χρέους, αλλιώς η δανειακή σας συμφωνία θα "καταρρεύσει"- η ανομολόγητη συνέπεια ήταν ότι οι ελληνικές τράπεζες θα κλείσουν. 

»Πέντε μήνες διαπραγματεύσεων ακολούθησαν, υπό την νομισματική ασφυξία και μια επιδρομή στις τράπεζες που προκλήθηκε και κατευθύνθηκε από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Το νόημα ήταν αναμενόμενο: εάν δεν συνθηκολογήσουμε, σύντομα θα βρισκόμασταν αντιμέτωποι με capital controls, με ΑΤΜ που θα υπολειτουργούσαν, μια παρατεταμένα τραπεζική αργία και τελικώς, το Grexit.

»Η απειλή του Grexit έχει μια σύντομα ιστορία σκαμπανεβασμάτων. Το 2010 έσπειρε τον τρόμο στις καρδιές και τα μυαλά των τραπεζιτών, καθώς οι τράπεζες τους ήταν γεμάτες με ελληνικό χρέος. Ακόμα και το 2012, όταν ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αποφάσισε ότι το κόστος του Grexit ήταν μια αξιόλογη "επένδυση", ως μια μέθοδο για να κάνει τη Γαλλία και άλλους να πειθαρχήσουν, η προοπτική τρομοκρατούσε όλους τους υπόλοιπους.   

»Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε την εξουσία τον περασμένο Ιανουάριο και για να υποστηρίξουμε τον ισχυρισμό μας ότι τα "προγράμματα" δεν είχαν σε τίποτα να κάνουν με τη διάσωση της Ελλάδας (αλλά με τη περιφρούρηση της βόρειας Ευρώπης) μια μεγάλη πλειοψηφία μέσα στο Eurogroup -υπό την καθοδήγηση του Σόιμπλε- υιοθέτησε το Grexit είτε ως την επιθυμητή έκβαση είτε ως όπλο επιλογής κατά της κυβέρνησής μας. 

Οι Ελληνες, σωστά, έτρεμαν στην σκέψη του ακρωτηριασμού από τη νομισματική ένωση. [...] Εξοδος σημαίνει δημιουργία νέου νομίσματος από την αρχή.[...] 

«Με το Grexit να ενισχύει την προκαλούμενη από την ΕΚΤ επιδρομή στις τράπεζες, οι προσπάθειες μας να βάλουμε την αναδιάρθρωση του χρέους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων  δεν εισακουόταν. Ξανά και ξανά μάς είπαν ότι αυτό είναι θέμα για κάποια απροσδιόριστη στιγμή στο μέλλον  που θα ακολουθούσε "την επιτυχημένη ολοκλήρωση του προγράμματος|- παρόλο που το πρόγραμμα δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί επιτυχώς χωρίς αναδιάρθρωση.  

»Αυτό το Σαββατοκύριακο κλιμακώνονται οι συνομιλίες καθώς ο Ευκλείδης Τσακαλώτος προσπαθεί ξανά να βάλει το άλογο μπροστά από το κάρο -να πείσει ένα εχθρικό Eurogroup ότι η αναδιάρθρωση του χρέους είναι προαπαιτούμενο της επιτυχίας να μεταρρυθμιστεί η Ελλάδα και όχι μια εκ των υστέρων ανταμοιβή της γι αυτό. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να περάσει το μήνυμα; Βλέπω τρεις λόγους: 

»Ενας είναι ότι τη θεσμική αδράνεια δύσκολα την πολεμάς. Ενας δεύτερος ότι το μη βιώσιμο χρέος δίνει στους πιστωτές τεράστια δύναμη πάνω στους οφειλέτες - και η δύναμη ως γνωστό διαφθείρει και τους καλύτερους. Αλλά είναι ο τρίτος λόγος που μου φαίνεται ότι είναι περισσότερος σχετικός και πιο ενδιαφέρόν. 

»Το ευρώ είναι ένα υβρίδιο ενός καθεστώτος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών - όπως το ERM τη δεκαετία του 1980 ή ο χρυσός τη δεκαετία του '30 - και ένα κρατικό νόμισμα. Το πρώτο επαφίεται στον φόβο του εκτοπισμού για να παραμείνει ενωμένο, ενώ ως κρατικό χρήμα περιλαμβάνει μηχανισμούς για ανακύκλωση των πλεονασμάτων μεταξύ χωρών μελών (για παράδειγμα κοινά ομόλογα). Η ευρωζώνη είναι κάτι μεταξύ των δυο: είναι περισσότερο μια συναλλαγματική ισοτιμία και λιγότερο ένα κράτος. 

»Και εκεί είναι η δυσκολία. Μετά την κρίση του 2008/9, η Ευρώπη δεν ήξερε πώς να απαντήσει. Πρέπει να προετοιμαστεί για τουλάχιστον μια αποβολή (δηλαδή Grexit)  ή να ενισχύσει την πειθαρχία; Ή να κινηθεί προς μια ομοσπονδία; Μέχρι τώρα δεν έχει κάνει τίποτα, με το υπαρξιακό της άγχος να κορυφώνεται διαρκώς. Ο Σόιμπλε έχει πειστεί ότι όπως έχουν τώρα τα πράγματα, χρειάζεται ένα Grexit για να ξεκαθαρίσει η κατάσταση με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ξαφνικά ένα μονίμως μη βιώσιμο ελληνικό δημόσιο χρέος, χωρίς το οποίο το ρίσκο ενός Grexit δεν θα υπήρχε, απέκτησε μια νέα χρησιμότητα για τον Σόιμπλε.  

»Τι εννοώ με αυτό; Με βάση τους μήνες των διαπραγματεύσεων, η πεποίθησή μου είναι ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών θέλει να πιεστεί η Ελλάδα να βγει από τη ζώνη του κοινού νομίσματος, προκειμένου να τρομοκρατήσει τους Γάλλους και να τους κάνει να αποδεχθούν το μοντέλο μιας πειθαρχημένης ευρωζώνης».

Νοαμ Τσόμσκι για το δημοψήφισμα. Όλες οι επιλογές είναι επώδυνες ....

«Ό,τι κι αν επιλέξει η Ελλάδα απ΄ αυτά που προσφέρονται, είτε αυτό είναι έξοδος από την ευρωζώνη είτε υπακοή στις προσταγές των δανειστών, οι συνέπειες θα είναι πικρές για τον ελληνικό λαό». «Είναι μία άθλια επιλογή μεταξύ δύο επώδυνων λύσεων. Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι η γενναία αντίσταση των Ελλήνων θα ενθαρρύνει την παγκόσμια αλληλεγγύη που θα σώσει τους ίδιους αλλά και όλους τους άλλους από την σκληρή μοίρα που υπαγορεύουν οι σημερινοί ηγεμόνες» αναφέρει στη δήλωσή του για την εφημερίδα «Πολίτικα» ο Νόαμ Τσόμσκι. 

«Η πολιτική της λιτότητας που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, από οικονομικής απόψεως είναι παράλογη και καταστροφική για τη χώρα. Η συμπεριφορά της "τρόικας" αποτελεί αίσχος. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως στόχος τους είναι να διαμηνύσουν προς πάσα κατεύθυνση ότι η αντίσταση στις βόρειες τράπεζες και στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών δεν θα γίνει ανεκτή και πως οι επιδιώξεις για δημοκρατία και σεβασμό της λαϊκής βούλησης πρέπει να εγκαταλειφθούν. Είναι μια επίδειξη δύναμης και δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνεχιστεί αυτή η επαίσχυντη φάρσα στην οποία γαλλικές και γερμανικές τράπεζες επωφελούνται από τα δεινά του ελληνικού λαού» εκτιμά ο Νόαμ Τσόμσκι.

Ο Αμερικανός διανοητής εκφράζει την άποψη ότι «το ελληνικό δημόσιο χρέος έπρεπε να αναδιαρθρωθεί ριζικά ή να κηρυχθεί παράνομο και να διαγραφεί».