Ζητείται όνειρο...

Κάθε φορά που τελειώνει το καλοκαίρι μου θυμίζει έντονα την περίοδο που αρχίζει μια καινούργια χρονιά. Εκείνες οι πρώτες μέρες κάθε χρόνου. Οι δυο αυτές περίοδοι στη ζωή μου είναι γεμάτες όνειρα, υποσχέσεις, στόχους που καταλήγουν σε πολλές ώρες περισυλλογής για την επιλογή κάθε φορά των πιο όμορφων, κατάλληλων αλλά και αναγκαίων στόχων, υποσχέσεων και ονείρων.

Φέτος δε ξέρω γιατί – ίσως επειδή θεωρώ ότι έχω μεγαλώσει αρκετά – τα όνειρά μου δεν είναι τόσο άπιαστα, οι υποσχέσεις προς τον εαυτό μου δεν είναι τόσες πολλές, και για τους στόχους ίσως δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιώ τον πληθυντικό. Ίσως όμως από την άλλη να μην είναι η ηλικία μου –κλείνω τα 32 παρεμπίπτοντος- αλλά η όλη κατάσταση που βιώνουμε τον τελευταίο χρόνο στην Ελλάδα. Η κατάσταση που έχει οδηγήσει σε μια έξαρση ψυχολογικής πίεσης των περισσοτέρων νέων στην Ελλάδα και ιδιαίτερα αυτούς που μένουν σε κάποια μεγάλη πόλη αλλά και ακόμα περισσότερο εκείνους που έχουν αναλάβει τη διαχείριση των προσωπικών τους εξόδων μιας και έχουν κάνει το βήμα του απογαλακτισμού από την γονική τους στέγη.

Είναι τα χρόνια όπου στις ηλικίες 17 έως 35 τα όνειρα εκλείπουν, οι υποσχέσεις για μια καλύτερη ποιότητα ζωής με περισσότερη διασκέδαση και ταξίδια εκλείπουν, και οι στόχοι γίνονται ένας. Αυτός του να μπορεί ο καθένας τους να επιβιώσει με τα 700, 800, 900 ευρώ στην καλύτερη περίπτωση. Και το σίγουρο είναι ότι ενώ τα προηγούμενα χρόνια οι γονείς του μπορούσαν να τους βοηθήσουν πλέον οι συνταξιούχοι μάλλον βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση. Ο χειμώνας που έρχεται σίγουρα θα φέρει πολλούς στην ανεργία, σίγουρα θα φέρει πολλούς αντιμέτωπους με περισσότερα προβλήματα σίγουρα θα αλλάξουν πολλά.

Η πολιτική ηγεσία από τότε που τη θυμάμαι μικρός σχολιαζόταν από όλους τους κωμικούς ηθοποιούς με μια αλληλουχία υποσχέσεων. Το «ΘΑ» πήγαινε σύννεφο!!!! Τις περισσότερες φορές- αν όχι όλες- πολύ λίγες υποσχέσεις εκπληρώνονταν και αυτές κουτσουρεμένες σε σχέση με τις αρχικές ανακοινώσεις. Την φετινή χρονιά όμως όχι μόνο δεν έχουμε τα «ΘΑ» με τα οποία μεγαλώσαμε όλοι μας αλλά έχουμε τα ΟΧΙ για την φετινή την επόμενη και για πολλές χρονιές ακόμα (μέχρι το 2015 όπως λένε μερικοί).

Έτσι φτάσαμε στην ψυχολογική κρίση. Για μένα την σημαντικότερη κρίση που αντιμετωπίζει ο Ελληνικός λαός τα τελευταία 30 χρόνια. Γιατί μετά τη δικτατορία περισσότερα χρήματα μπορεί να μην είχε ο κόσμος περισσότερες δουλειές μπορεί να μην υπήρχαν αλλά υπήρχε το όνειρο. Το ίδιο και την δεκαετία του ‘80 με περισσότερες δουλειές σίγουρα το όνειρο συνέχιζε να υπάρχει. Το ίδιο και την δεκαετία του ’90 όπου το όνειρο του λαού μας έγινε και όνειρο γειτονικών λαών και μετανάστευαν κατά χιλιάδες στη χώρα μας για να το βρούνε και αρκετοί από αυτούς το βρήκαν! Φτάσαμε στην τελευταία δεκαετία, την δεκαετία των ολυμπιακών αγώνων και των τόσων και τόσων υποσχόμενων ονείρων μέσω της ανάπτυξης που θα ακολουθούσε (ενώ όλες οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης θα βρίσκονταν σε ύφεση!). Και το όνειρο έσβησε.

Αυτή τη στιγμή οι μαθητές έγιναν φοιτητές με 0,9 μέσο όρο, η γενιά των 700 ευρώ έγινε γενιά των 580 ευρώ και σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα πάντα μετριούνται με το χρήμα. Οι ανθρώπινες αξίες είναι συχνά αμφιλεγόμενες, το ηθικό και το μη ηθικό το ίδιο, το καλό και το κακό ακόμα παραπάνω. Δε θέλω –όσο και αν το κάνω- να τα παρουσιάσω όλα μαύρα γιατί σίγουρα δεν είναι. Αλλά ώρες ώρες θέλω και εγώ το όνειρό μου. Όχι το παραμύθι του «ΘΑ» πλέον αλλά αυτό που στέρησε η γενιά του πολυτεχνείου από τα παιδιά της.