Τελικά που ζω;

Ταξιδεύω με ένα πλοίο στο δρομολόγιο Ηγουμενίτσα Κέρκυρα. Το πλοίο είναι ανοιχτού τύπου (παντόφλα που λένε). Είναι ίσως η χειρότερη εμπειρία της ζωής μου με πλοίο μετά το φημισμένο Σκοπελίτη που έκανε δρομολόγια κάποτε στα νησάκια της άγονης γραμμής του Αιγαίου. Τουλάχιστον ο Σκοπελίτης ήταν όντως γραφικός και ήτανε 20 χρονάκια πριν και όχι το 2010! Όλο το πλοίο αυτή τη στιγμή που γράφω τρίζει από μπροστά μέχρι πίσω. Ο συντονισμός παραθύρων και ταβανιού (ναι ταβανιού!!) με το τράνταγμα προκαλεί μια συνεχής θορυβώδη κατάσταση όπου το μόνο πράγμα που μπορεί να επιφέρει στους επιβάτες είναι ο πονοκέφαλος. Δίπλα μου στο τραπέζι 2 ζευγαράκια με τα ποδιά και οι 4 τους πάνω στο τραπέζι .Το πλοίο από κάτω συνεχώς τρίζει σα να έχει βρει σε ύφαλο! Μα καλά που είμαι; όσο για τη βρωμά δε το συζητώ. Από τη μια το γεγονός ότι σίγουρα έχει καιρό να αεριστεί ο χώρος και από την άλλη τόσοι άνθρωποι ξαπλωμένοι στους καναπέδες με βγαλμένα τα παπούτσια τους λογικό είναι...και αναρωτιέμαι... Γιατί άραγε επιμένουμε ότι ανήκουμε στην Ευρώπη; Οι πλοιοκτήτες μας σέβονται; Το κράτος κάνει τους απαραίτητους έλεγχους σε αυτά τα σαπιοκάραβα που απλά δε γνωρίζουμε ακόμα την ημερομηνία που θα βουλιάξουν; Εμείς όλοι σεβόμαστε με τη συμπεριφορά μας τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες μας; Γιατί λοιπόν κάποιος από τους προηγούμενους να λέγετε Ευρωπαίος; το αξίζει κανείς τους;;; Και αν κάποιος μου απαντήσει ότι δε θέλει να λέγετε και να είναι «Ευρωπαίος» … συμφωνώ… αλλά άνθρωποι δεν θέλουμε να είμαστε και να λεγόμαστε;
Για την ιστορία μιας και είμαι σίγουρος ότι το ίδιο γίνεται και με αλλά πλοία και σε αλλά δρομολόγια και με άλλους επιβάτες το πλοίο που ταξιδεύω είναι το Αγ.Ειρηνη στο βραδινό δρομολόγιο τις 21 Μαρτίου 2010.